Doświadczenie trwałej więzi

Autor: Siostra Anne Kurz/ Venne koło Münster 29.03.2020
Przemyślenia na podstawie fragmentu z Ewangelii św. Jana

Ewangelia wg św. Jana 11, 1- 45:
Był pewien chory, Łazarz z Betanii, z miejscowości Marii i jej siostry Marty. Maria zaś była tą, która namaściła Pana olejkiem i włosami swoimi otarła Jego nogi. Jej to brat Łazarz chorował. Siostry, zatem posłały do Niego wiadomość: Panie, oto choruje ten, którego Ty kochasz. Jezus usłyszawszy to rzekł: Choroba ta nie zmierza ku śmierci, ale ku chwale Bożej, aby dzięki niej Syn Boży został otoczony chwałą. A Jezus miłował Martę i jej siostrę, i Łazarza. Mimo jednak, że słyszał o jego chorobie, zatrzymał się przez dwa dni w miejscu pobytu. Dopiero potem powiedział do swoich uczniów: Chodźmy znów do Judei.

Rzekli do Niego uczniowie: Rabbi, dopiero co Żydzi usiłowali Cię ukamienować i znów tam idziesz? Jezus im odpowiedział: Czyż dzień nie liczy dwunastu godzin? Jeżeli ktoś chodzi za dnia, nie potknie się, ponieważ widzi światło tego świata. Jeżeli jednak ktoś chodzi w nocy, potknie się, ponieważ brak mu światła. To powiedział, a następnie rzekł do nich: Łazarz, przyjaciel nasz, zasnął, lecz idę, aby go obudzić. Uczniowie rzekli do Niego: Panie, jeżeli zasnął, to wyzdrowieje. Jezus jednak mówił o jego śmierci, a im się wydawało, że mówi o zwyczajnym śnie. Wtedy Jezus powiedział im otwarcie: Łazarz umarł, ale raduję się, że Mnie tam nie było, ze względu na was, abyście uwierzyli. Lecz chodźmy do niego. Na to Tomasz, zwany Didymos, rzekł do współuczniów: Chodźmy także i my, aby razem z Nim umrzeć. Kiedy Jezus tam przybył, zastał Łazarza już do czterech dni spoczywającego w grobie. A Betania była oddalona od Jerozolimy około piętnastu stadiów i wielu Żydów przybyło przedtem do Marty i Marii, aby je pocieszyć po bracie. Kiedy zaś Marta dowiedziała się, że Jezus nadchodzi, wyszła Mu na spotkanie. Maria zaś siedziała w domu. Marta rzekła do Jezusa: Panie, gdybyś tu był, mój brat by nie umarł. Lecz i teraz wiem, że Bóg da Ci wszystko, o cokolwiek byś prosił Boga. Rzekł do niej Jezus: Brat twój zmartwychwstanie. Rzekła Marta do Niego: Wiem, że zmartwychwstanie w czasie zmartwychwstania w dniu ostatecznym. Rzekł do niej Jezus: Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie. Każdy, kto żyje i wierzy we Mnie, nie umrze na wieki. Wierzysz w to? Odpowiedziała Mu: Tak, Panie! Ja wciąż wierzę, żeś Ty jest Mesjasz, Syn Boży, który miał przyjść na świat. Gdy to powiedziała, odeszła i przywołała po kryjomu swoją siostrę, mówiąc: Nauczyciel jest i woła cię. Skoro zaś tamta to usłyszała, wstała szybko i udała się do Niego. Jezus zaś nie przybył jeszcze do wsi, lecz był wciąż w tym miejscu, gdzie Marta wyszła Mu na spotkanie. Żydzi, którzy byli z nią w domu i pocieszali ją, widząc, że Maria szybko wstała i wyszła, udali się za nią, przekonani, że idzie do grobu, aby tam płakać. A gdy Maria przyszła do miejsca, gdzie był Jezus, ujrzawszy Go upadła Mu do nóg i rzekła do Niego: Panie, gdybyś tu był, mój brat by nie umarł. Gdy więc Jezus ujrzał jak płakała ona i Żydzi, którzy razem z nią przyszli, wzruszył się w duchu, rozrzewnił i zapytał: Gdzieście go położyli? Odpowiedzieli Mu: Panie, chodź i zobacz. Jezus zapłakał. A Żydzi rzekli: Oto jak go miłował! Niektórzy z nich powiedzieli: Czy Ten, który otworzył oczy niewidomemu, nie mógł sprawić, by on nie umarł? A Jezus ponownie, okazując głębokie wzruszenie, przyszedł do grobu. Była to pieczara, a na niej spoczywał kamień. Jezus rzekł: Usuńcie kamień. Siostra zmarłego, Marta, rzekła do Niego: Panie, już cuchnie. Leży bowiem od czterech dni w grobie. Jezus rzekł do niej: Czyż nie powiedziałem ci, że jeśli uwierzysz, ujrzysz chwałę Bożą? Usunięto więc kamień. Jezus wzniósł oczy do góry i rzekł: Ojcze, dziękuję Ci, żeś mnie wysłuchał. Ja wiedziałem, że mnie zawsze wysłuchujesz. Ale ze względu na otaczający Mnie lud to powiedziałem, aby uwierzyli, żeś Ty Mnie posłał. To powiedziawszy zawołał donośnym głosem: Łazarzu, wyjdź na zewnątrz! I wyszedł zmarły, mając nogi i ręce powiązane opaskami, a twarz jego była zawinięta chustą. Rzekł do nich Jezus: Rozwiążcie go i pozwólcie mu chodzić. Wielu więc spośród Żydów przybyłych do Marii ujrzawszy to, czego Jezus dokonał, uwierzyło w Niego”.

Ukochany przyjaciel Jezusa ciężko zachorował i zmarł, bez pożegnania- ta niedzielna Ewangelia jest przygnębiająco aktualna. Jednak, siostra Anne Kurz odkrywa tu też obietnicę całkiem szczególnego Bożego daru.

„Panie, oto choruje ten, którego kochasz”- taka wiadomość doszła do uszu Jezusa. Chodziło tu o chorego Łazarza z Betanii. Jego siostry, Maria i Marta posłały tę wiadomość do Jezusa- chyba z nadzieją, że on być może przyjdzie, uzdrowi go i będzie wspierał.

Jakież gorzkie musiało być rozczarowanie, kiedy on jednak nie przyszedł w porę.
Łazarz zmarł, nie pożegnawszy się ze swoim przyjacielem Jezusem.

Niezwykle aktualna i konkretna jest ta Ewangelia w naszym świecie naznaczonym przez koronawirusa. Chorują nasze ukochane osoby. Dla wielu jest jeszcze gorzej, bo nie mogą swoim bliskim towarzyszyć, aby ich wspierać. Skuteczna jest tu jednak wewnętrzna, duchowa więź. Ona jest głęboko ludzka i jest darem ducha świętego.

Łazarz i Jezus są rzeczywiście mocno ze sobą związani. Jezus swego przyjaciela nosi w sercu i intuicyjnie wie, bez żadnego powiadomienia, że „Łazarz umarł”.
Teraz nie chodzi już o uzdrowienie. Teraz chodzi o śmierć.
Gdy już o tym piszę, przechodzą mnie dreszcze, widzę trumny w tych dniach, szczególnie we Włoszech i Hiszpanii. Śmierć łączy się z myślami, że już nic nie można zrobić, jest już za późno, wokół panuje ciemność i bezsilność. Wydaje się jednak, że Jezus na coś czeka. Potem w nim zapala się światło i rozpala przekorny ogień: Bóg jest życiem i zmartwychwstaniem!
W tej sile, może on teraz podejść do śmierci. Grób zmarłego przyjaciela sprawia, że jego własna śmierć zbliża się do niego. Betania leży blisko Jeruzalem, miejsca jego męki. Rzeczywistość zmartwychwstania przenosi się na tych, którzy są blisko niego.

Powstanie jest wyrazem zmartwychwstania. Wszystkie osoby z tej Ewangelii biorą w tym udział. Jezus i uczniowie powstają i podążają do Betanii. Maria i Marta wychodzą naprzeciw Jezusa. Wszyscy idą do grobu. Na końcu, Łazarz wstaje.